چرخه کارنو

از testwiki
پرش به ناوبری پرش به جستجو

{{#invoke:Sidebar |collapsible | bodyclass = plainlist | titlestyle = padding-bottom:0.3em;border-bottom:1px solid #aaa; | title = ترمودینامیک | imagestyle = display:block;margin:0.3em 0 0.4em; | image = | caption = موتور گرمایی کلاسیک کارنو | listtitlestyle = background:#ddf;text-align:center; | expanded =

| list1name = branches | list1title = شاخه‌ها | list1 = الگو:فهرست یک‌دست

الگو:پایان فهرست یک‌دست

| list2name = laws | list2title = قوانین | list2 = الگو:فهرست یک‌دست

الگو:پایان فهرست یک‌دست

| list3name = systems | list3title = سامانه‌ها | list3 =

الگو:Sidebar

| list4name = sysprop | list4title = خواص ترمودینامیکی

| list4 =

Note: متغیرهای مزدوج (ترمودینامیک) in italics
الگو:Sidebar

| list5name = material | list5title = خواص مواد | list5 =

ظرفیت گرمایی  c=
TS
NT
ضریب تراکم‌پذیری همدما  β=
1V
Vp
ضریب انبساط گرمایی  α=
1V
VT

| list6name = equations | list6title = معادلات | list6 = الگو:فهرست یک‌دست

الگو:پایان فهرست یک‌دست

| list7name = potentials | list7title = پتانسیل‌ها | list7 = الگو:فهرست یک‌دست

الگو:پایان فهرست یک‌دست الگو:فهرست ناگلوله‌ای

| list8name = تاریخچه/فرهنگ | list8title = الگو:Hlist | list8 =

الگو:Sidebar

| list9name = scientists | list9title = دانشمندان | list9 = الگو:فهرست یک‌دست

الگو:پایان فهرست یک‌دست | list10name = Other | list10title = سایر | list10 =

| below =

}} در ترمودینامیک، چرخهٔ کارنو الگو:انگلیسی یک چرخهٔ ترمودینامیکیِ بازگشت‌پذیر است که توسط سعدی کارنو (۱۷۹۶–۱۸۳۲)، فیزیک‌دان و مهندس فرانسوی، در سال ۱۸۲۴ معرفی شد. چرخهٔ کارنو چرخه‌ای است که بیشترین بازده (کارایی) را دارد.

نیکُلا سعدی کارنو در سال ۱۸۲۴ در مقاله‌ای با عنوان «اندیشه‌هایی دربارهٔ قدرت محرکهٔ گرما» بیان کرد که:

بازده تمام ماشین‌های بازگشت‌پذیری که بین دماهای یکسانی کار می‌کنند با هم برابر است و بازدهِ هیچ ماشین بازگشت‌ناپذیری که بین همان دو دما کار می‌کند نمی‌تواند بیشتر از این باشد.

چرخه

این سامانه شامل ماده‌ای است که انتقال گرما را به عهده دارد (ماده کاری) و از چهار فرآیند بازگشت پذیر تشکیل شده، شامل دو فرایند هم دما و دو فرایند بی‌دررو است:

یک چرخهٔ کارنو، عمل‌کننده به عنوان یک موتور حرارتی، نشان‌داده شده بر روی نمودار دما-انتروپی. چرخه بین یک منبع حرارتی داغ در دمای TH و یک منبع حرارتی سرد در دمای TL رخ می‌دهد.
  • فرایند هم‌دما: گاز در مسیر AB در دمای ثابت TH گرمای QH را از چشمه گرم می‌گیرد و به‌طور هم دما منبسط می‌شود.
  • فرایند بی‌دررو: در مسیر BC ماده کاری به‌طور بی‌دررو سرد می‌شود و به دمای TC می‌رسد.
  • فرایند هم‌دما:در مسیر CD، گاز کامل به‌طور هم‌دما در دمای ثابت TC و با دادن گرمای QC به چشمه سرد متراکم می‌شود.
  • فرایند بی‌دررو:در مسیر DA نیز ماده کاری به‌طور بی‌دررو متراکم می‌شود و دمایش به TH می‌رسد.


کارایی

کارایی در ماشین‌های گرمای از رابطه زیر به دست می‌آید:

η=WQH

که در آن W کاری است که سیستم انجام می‌دهد و QH گرمای داده شده به سیستم است.

در چرخه کارنو کاری که سیستم انجام می‌دهد از:

: W=PdV=(THTC)(SBSA)

و گرمای داده شده به سیستم از

: QH=TH(SBSA)

به‌دست می‌آید. و از این دو کارایی چرخه η به‌دست می‌آید:

η=WQH=1TCTH

که در آن TH دمای چشمه گرم و TC دمای چشمه سرد است.

یعنی برای دست یابی به حداکثر بازده ممکن، دمای TC باید صفر مطلق باشد. به عبارت دیگر تنها هنگامی که منبع سرد در صفر مطلق قرار گیرد، تمامی گرمای جذب شده از منبع گرم به کار تبدیل خواهد شد.

جستارهای وابسته

منابع

الگو:پانویس الگو:چپ‌چین Carnot، Sadi (1824). Réflexions sur la puissance motrice du feu et sur les machines propres à développer cette puissance. Paris:*Bachelier. (French)

Carnot، Sadi; Thurston، Robert Henry (editor and translator) (1890). Reflections on the Motive Power of Heat and on Machines Fitted to*Develop That Power. New York: J. Wiley & Sons. (full text of 1897 ed.)) (html)

Feynman، Richard P.; Leighton، Robert B.; Sands، Matthew (1963). The Feynman Lectures on Physics. Addison-Wesley Publishing Company. pp.&*44–4f. الگو:ISBN.

Halliday، David; Resnick، Robert (1978). Physics (3rd ed. ed.). John Wiley & Sons. pp. 541–548. الگو:ISBN*.

Kittel، Charles; Kroemer، Herbert (1980). Thermal Physics (2nd ed. ed.). W. H. Freeman Company. الگو:ISBN*. الگو:پایان چپ‌چین الگو:چرخه‌های ترمودینامیکی