قضیه کارنو

از testwiki
پرش به ناوبری پرش به جستجو

{{#invoke:Sidebar |collapsible | bodyclass = plainlist | titlestyle = padding-bottom:0.3em;border-bottom:1px solid #aaa; | title = ترمودینامیک | imagestyle = display:block;margin:0.3em 0 0.4em; | image = | caption = موتور گرمایی کلاسیک کارنو | listtitlestyle = background:#ddf;text-align:center; | expanded =

| list1name = branches | list1title = شاخه‌ها | list1 = الگو:فهرست یک‌دست

الگو:پایان فهرست یک‌دست

| list2name = laws | list2title = قوانین | list2 = الگو:فهرست یک‌دست

الگو:پایان فهرست یک‌دست

| list3name = systems | list3title = سامانه‌ها | list3 =

الگو:Sidebar

| list4name = sysprop | list4title = خواص ترمودینامیکی

| list4 =

Note: متغیرهای مزدوج (ترمودینامیک) in italics
الگو:Sidebar

| list5name = material | list5title = خواص مواد | list5 =

ظرفیت گرمایی  c=
TS
NT
ضریب تراکم‌پذیری همدما  β=
1V
Vp
ضریب انبساط گرمایی  α=
1V
VT

| list6name = equations | list6title = معادلات | list6 = الگو:فهرست یک‌دست

الگو:پایان فهرست یک‌دست

| list7name = potentials | list7title = پتانسیل‌ها | list7 = الگو:فهرست یک‌دست

الگو:پایان فهرست یک‌دست الگو:فهرست ناگلوله‌ای

| list8name = تاریخچه/فرهنگ | list8title = الگو:Hlist | list8 =

الگو:Sidebar

| list9name = scientists | list9title = دانشمندان | list9 = الگو:فهرست یک‌دست

الگو:پایان فهرست یک‌دست | list10name = Other | list10title = سایر | list10 =

| below =

}} قضیه: کارنوالگو:انگلیسی در سال ۱۸۲۴ و توسط سعدی کارنو ارائه گردید. این قضیه که بیانگر بازده یک چرخه ترمودینامیکی است بیان می‌دارد که هیچگاه بازده یک چرخه ترمودینامیکی واقعی نمی‌تواند بیشتر از بازده یک چرخه کارنو که بین همان دو دما کار می‌کند باشد. از این قضیه می‌توان نتیجه گرفت که بازده یک چرخه کارنو که یک چرخه ایده‌آل است، همواره بیشترین بازده یک چرخه ترمودینامیکی بین دو دمای معلوم است. در نتیجه رابطه زیر در این شرایط بر قرار است:

ηmax=ηCarnot=1TCTH

در این رابطه TC دمای مطلق منبع سرد، TH دمای مطلق منبع گرم و η نشان دهنده بازده است.[۱]

منابع

الگو:پانویس